Zgodnie z koncepcją Unii Metropolii Polskich, a popieranej przez przedstawicieli Związku Miast Polskich, nastąpiłoby wprowadzenie parapodatku (daniny publicznej), która miałaby być nakładana na każde opakowanie, po którym odpad zbierany jest w systemie komunalnym, w tym na opakowania do żywności, artykułów higienicznych pierwszej potrzeby oraz środków utrzymania czystości w gospodarstwie domowym. Ów parapodatek, nazywany przez przedstawicieli Unii Metropolii Polskich oraz Związku Miast Polskich „sprawiedliwą Rozszerzoną Odpowiedzialnością Producentów”, miałby w zamyśle autorów finansować gospodarkę odpadami w systemie komunalnym: danina określana byłaby przez Ministerstwo Klimatu i Środowiska, pobierana przez Urzędy Marszałkowskie i przekazywana do Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Fundusz miałby zaś przekazywać większość tych środków samorządom gminnym, które miałyby zapewnić obniżkę opłat za gospodarkę odpadami. Nie wiadomo jednak, w jaki sposób ta obniżka miałaby nastąpić, jak środki te miałyby zostać wykorzystane przez gminy i wobec jakich rodzajów odpadów.

Pragniemy zauważyć, że owa koncepcja jest w jaskrawy sposób niezgodna z prawem unijnym i już obowiązującym w Polsce, gdyż:

a) pozbawia odpowiedzialności producentów za zagospodarowanie odpadów pochodzących z ich produktów,

b) nakazuje producentom płacić koszty zagospodarowania odpadów innych, niż pochodzące z ich produktów

c) nie uwzględnia zasady kosztu netto, czyli ponoszenia kosztów selektywnej zbiórki i zagospodarowania odpadów pomniejszonych o przychody ze sprzedaży surowców,

d) ingeruje w budowany system kaucyjny podważając pryncypia jego funkcjonowania, grożąc procedurą naruszenia prawa UE i związanymi z tym karami finansowymi dla Polski, które zmniejszą pulę środków finansowych dostępnych dla gmin na przedsięwzięcia środowiskowe.

Przede wszystkim jednak, koncepcja ta jest krzywdząca dla średnich i mniejszych miast w Polsce. Przedstawiciele Związku Miast Polskich popierają bowiem rozwiązanie, w wyniku którego gminy otrzymałyby dofinansowanie w zależności od udziału zbieranych odpadów w skali kraju i uzyskiwanego poziomu recyklingu. Doprowadzi to do sytuacji, w których duże miasta, generujące statystycznie znacznie wyższe ilości odpadów, a także posiadające lepszą infrastrukturę do zbiórki i zagospodarowania odpadów, otrzymają znacznie więcej pieniędzy w przeliczeniu na 1 mieszkańca niż mniejsze miejscowości. To zatem metropolie i bardzo duże miasta, kosztem mniejszych ośrodków skorzystają na tym nota bene niezgodnym z unijnym prawem mechanizmie.

Co więcej, forsowany przez Unię Metropolii Polskich i popierany przez przedstawicieli Związku Miast Polskich mechanizm nie przewiduje żadnych narzędzi poprawiających efektywność systemu. W wyniku wdrożenia tej koncepcji nigdzie więc w Polsce nie poprawi się ani zbiórka, ani przygotowanie do recyklingu. Nigdzie też nie poprawią się osiągane przez gminy poziomy recyklingu. Iluzoryczne zaś obniżenie opłat za odbiór odpadów komunalnych dla mieszkańców i tak stanie pod znakiem zapytania, bo ani o kilogram nie zmniejszy się choćby ilość odpadów zmieszanych. Ale duże aglomeracje dostaną po prostu więcej pieniędzy z Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej niż wszystkie inne samorządy w naszym kraju.

Wdrożenie postanowień dyrektyw UE i ustanowienie zgodnych z nimi zasad Rozszerzonej Odpowiedzialności Producentów jest przedsięwzięciem wielkiej wagi dla gospodarki odpadami w Polsce. Producenci w pełni podzielają potrzebę takiej implementacji wierząc w jej pozytywny wpływ na środowisko, pożądane zachowania konsumentów oraz w impuls do zmian, jakie te dyrektywy przynoszą dla wielu sektorów gospodarczych. Proces ten musi się jednak odbyć w zgodzie z wymogami prawa UE, a przede wszystkim musi przynieść poprawę w gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi i realnie wesprzeć system komunalny w poprawie jego efektywności w pozyskiwaniu surowców wtórnych.